زندگینامه و کارنامۀ هنری اسماعیل مسروری:

اسماعیل مسروری (فرزند عباس) در سال ۱۳۳۶ خورشیدی در سردشت به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی تا دبیرستان را در زادگاهش گذراند و در سال ۱۳۶۱ دیپلم «اقتصاد اجتماعی» دریافت کرد. همان سال در دانشگاه پذیرفته شد، اما به دلایلی از ادامه تحصیل بازماند. مدتی در ادارۀ قند و شکر سردشت مشغول به کار شد، ولی به سبب علاقه به استقلال و کار آزاد، تمام وقت به خوشنویسی و فعالیت‌های هنری روی آورد (مسروری ۱۴۰۴). او از میانه دهه‌های بعد، به‌عنوان مدرس خوشنویسی نیز شناخته شد و چند سال است در دانشگاه آزاد اسلامی واحد سردشت تدریس می‌کند (مسروری ۱۴۰۴).

مسروری دارای «مدرک درجۀ اوّل (استادی)» از انجمن خوشنویسان ایران است (مسروری ۱۴۰۴). در نظام مدارج انجمن، «استادی» بالاترین رتبۀ رسمی محسوب می‌شود و پس از طی مراحل تا «فوق‌ممتاز» و ارزیابی شورای ارزشیابی اعطا می‌گردد (ماناخط ۲۰۲۵). همچنین، حضور رسمی انجمن خوشنویسان در فهرست شعب سردشت، جایگاه نهادی این رشته را در شهرستان تثبیت کرده است (انجمن خوشنویسان ایران ۱۴۰۲).هستۀ بیان مسروری خط «نستعلیق» معیار است. او به‌ویژه در کتابت متون ادبی کردی و فارسی فعالیت دارد و دیوان‌ها را با چینش‌های کتابتی منظم، سطرنویسی‌های موزون، کشیده‌های سنجیده و کرسی‌بندی کلاسیک تحریر می‌کند . در آثار او، خوانایی و وقار برجسته است؛ کشیده‌های آرام و پرهیز از اغراق در دَوَران حروف باعث می‌شود معنا و متن ادبی در مرکز توجه بماند و خوشنویسی نقش ارتقادهندۀ آن باشد (مسروری ۱۴۰۴).

آثار شاخص منتشرشده:
دیمنه جوانەکانی سەردەشت (۱۳۸۶): گردآورنده منوچهر رضازاده، شاعر محمدامین امینیان، خطاط اسماعیل مسروری، عکاس رحیم صباغی، انتشارات گنجینۀ هنر.(مسروری ۱۴۰۴)
دیوان خالە جوتیار (کتابت نستعلیق.(مسروری ۱۴۰۴)
دیوان مَمَند آقای فانی (قائم‌مقام) (کتابت نستعلیق.(مسروری ۱۴۰۴)

پروژه‌های در دست اقدام :
کتابت دیوان «نالهٔ جدائی» اثر ماموستا هیمن (محمدامین شیخ‌الاسلامی).(مسروری ۱۴۰۴)
کتابت دیوان نالی؛ نالی (۱۷۹۷–۱۸۵۵ م) با نام اصلی ملا خدر احمد شاکری، از بزرگ‌ترین شاعران کلاسیک کرد است که به لهجه سورانی شعر سروده و در کنار مستوره اردلان و مولوی کرد از ارکان شعر کلاسیک کردی به شمار می‌رود. دیوان او سرشار از غزل‌های عاشقانه و اجتماعی است.(مسروری ۱۴۰۴)

این انتخاب‌ها پیوندی عمیق میان خط نستعلیق و میراث شعر کردی مکریان برقرار می‌سازد و استمرار سنت کتابت دیوان در اقلیم فرهنگی کردستان ایران را تقویت می‌کند.مسروری افزون بر تدریس در دانشگاه آزاد سردشت، در برنامه‌ها و مناسبت‌های فرهنگی شهر نیز حضوری فعال دارد و به‌عنوان یکی از استادان شاخص محلی شناخته می‌شود. وجود شعبۀ انجمن خوشنویسان در سردشت نیز بستر مناسبی برای برگزاری کارگاه‌ها و رویدادهای هنری فراهم کرده است (انجمن خوشنویسان ایران ۱۴۰۲؛ اخبار انجمن ۱۳۹۶). او در گفت‌وگوها بر نقش «تمرین مستمر، شناخت متن و کرسی‌بندی دقیق» در پرورش هنرجویان تأکید دارد (مسروری ۱۴۰۴).

بخش مهمی از آثار و سفارش‌های خوشنویسی مسروری معطوف به «سردشت» و «هویت کردی» است؛ چه در کتابت مناظر و اماکن شهرستان و چه در دیوان‌های شاعران کرد. از این رو، خوشنویسی برای او نه تنها مهارت هنری، بلکه «زبان حافظۀ جمعی» مردم سردشت است (شوکتی ۱۴۰۴). رسانه‌های محلی نیز او را با عنوان «استاد» معرفی می‌کنند (ویدئوی محلی ۲۰۲۳). برای این هنرمند بزرگوار، طول عمر با عزت و تندرستی آرزو می‌شود.

محمدفاضل شوکتی، «سردشت‌نامه»، بخش هنرمندان، ۲۶ مردادماه سال ۱۴۰۴شمسی-مهاباد

فهرست منابع:
انجمن خوشنویسان ایران. ۱۴۰۲. فهرست شعب انجمن خوشنویسان ایران؛ ذکر «سردشت». تهران: انجمن خوشنویسان ایران.
انجمن خوشنویسان ایران. ۱۳۹۶. گزارش جشنوارۀ خوشنویسی شعر کردی. تهران: انجمن خوشنویسان ایران. 
گیسوم. ۱۳۸۶. دیمنه جوانەکانی سەردەشت. گردآورنده: منوچهر رضازاده؛ شاعر: محمدامین امینیان؛ خطاط: اسماعیل مسروری؛ عکاس: رحیم صباغی. تهران: انتشارات گنجینه هنر.
مانا‌خط. ۲۰۲۵. تشریح مراتب و مفهوم «استادی» در انجمن خوشنویسان ایران. 
مسروری، اسماعیل. ۱۴۰۴. گفت‌وگوی شخصی تلفنی با نویسنده، ۲۳ مرداد. سردشت.
رضازاده، منوچهر. ۱۴۰۴. گفت‌وگوی شخصی تلفنی با نویسنده، ۲۳ مرداد. بوکان.
معرفی استاد اسماعیل مسروری در رسانهٔ محلی.» ۲۰۲۳. ویدئوی یوتیوب